Lijst van producten per merk SMART

Wat is kleiner dan een Mini? Waarom een smart, natuurlijk. Klein genoeg om wezel in en uit het verkeer downtown tijdens de spits, zeer zuinig, zeer gemakkelijk te parkeren en nog steeds stijlvol genoeg om te worden gezocht door de chique mensen. Dat is wat de Zwitserse horlogemakers Swatch en Daimler AG in gedachten hadden toen ze de smartontwierpen.

Smart gebruikt een kleine letters logotype in zijn branding en een logo met de letter "c" voor "compact" en een pijl voor "vooruitdenken".

Het ontwerp concept voor smart's auto's begon in de late jaren 1980, geassocieerd met Swatch. Na een periode van steun door Volkswagen, het eerste model werd uiteindelijk gelanceerd door Daimler-Benz in oktober 1998. Verschillende varianten op het oorspronkelijke ontwerp zijn geïntroduceerd, met het oorspronkelijke ontwerp, genaamd de fortwo, nu in de tweede generatie en beschikbaar als een elektrische versie.

Smart modellen worden wereldwijd op de markt gebracht, ook in Azië, Noord- en Zuid-Amerika, Australië en in Europa en zijn verkrijgbaar in interne verbrandings-, elektrische en sportmodellen.

Oorsprong

In de late jaren 1980, SMH (makers van de Swatch merk van horloges) CEO Nicolas Hayek begon de ontwikkeling van een idee voor een nieuwe auto met behulp van hetzelfde type van productiestrategieën en personalisatie functies gebruikt om Swatch horloges populariseren. Hij geloofde dat de auto-industrie had genegeerd een sector van potentiële klanten die wilden een kleine en stijlvolle stadsauto. Dit idee werd al snel bekend als de "Swatchmobile". Hayek's particuliere bedrijf Hayek Engineering AG begon met het ontwerpen van de nieuwe auto voor SMH, met zitplaatsen voor twee en een hybride aandrijflijn. ^[2]

Terwijl het ontwerp van de auto doorging, vreesde Hayek bestaande fabrikanten zich bedreigd zouden voelen door de Swatchmobile. In plaats van rechtstreeks te concurreren, werkte hij dus liever samen met een ander bedrijf in de auto-industrie. Dit zou smh ook van de kostenlast ontlasten bij het opzetten van een distributienetwerk. Hayek benaderde verschillende autofabrikanten en op 3 juli 1991 bereikte hij een overeenkomst met Volkswagen om de ontwikkeling van het nieuwe project te delen. ^[3]

In 1993 was Ferdinand Piëch CEO van Volkswagen geworden en hij probeerde het project meteen met SMH te beëindigen. Volkswagen had al gewerkt aan hun eigen "drie-liter auto": een auto die zou verbruiken drie liter brandstof per 100 km rijden (de uiteindelijke Volkswagen Lupo 3L). Volkswagen's eigen concept werd beschouwd als een betere zakelijke propositie, met vier zetels en meer laadruimte. ^[4]

Hayek had vermoed dat Piëch zou proberen om de overeenkomst met SMH te beëindigen op zijn overwicht voor de CEO positie; Daarom begon hij discreet andere autobedrijven te benaderen met het Swatchmobile-project. Afgewezen door BMW, Fiat, General Motors en Renault, bereikte hij uiteindelijk een informele overeenkomst met Daimler-Benz AG, maker vanmercedes-benz auto's. ^[5]

Een deal werd aangekondigd op 4 maart 1994, op een persconferentie op mercedes-benz hoofdkantoor in Stuttgart dat de bedrijven hun krachten zouden bundelen in de oprichting van Micro Compact Car AG (MCC). 49% van het aanvangskapitaal van 50 miljoen Zwitserse frank werd verstrekt door SMH en de resterende 51% door Daimler-Benz. Het bedrijf bestond uit twee dochterondernemingen: MCC GmbH gevestigd in Renningen (een voorstad van Stuttgart) die de auto zou ontwerpen, en de toen naamloze fabriek. SMH Auto SA, eigendom van Hayek, zou het ontwerp van een hybride elektrische aandrijving systeem voor de auto, terwijl Hayek Engineering zou het ontwerp en de productie audit. ^[6]

De persconferentie bevatte ook het debuut van twee concept cars: de eco-sprinter en eco-speedster, gestyled door mercedes-benz's design studio in Californië. ^[7] De auto's waren vergelijkbaar met de uiteindelijke smart City-Coupé. Er werd geen melding gemaakt van het feit dat SMH geen inbreng had in het ontwerp van deze concepten,^[8] en zij werden gebadasd als Mercedes-Benzes.

Eind april 1994 had MCC een hoofdkantoor in Biel, Zwitserland. ^[9]

Bedrijfsgeschiedenis

Drie co-directors werden onmiddellijk benoemd tot hoofd van het nieuwe bedrijf: ontwerper en ingenieur Johann Tomforde en financieel beheerder Christoph Baubin van Daimler-Benz, en marketing manager Hans Jürg Schär, die de oorspronkelijke Swatch marketing campagnes aan het hoofd in het midden van de jaren 1980. Tomforde had gewerkt aan de Mercedes City Car (toevallig afgekort MCC) project bij Daimler-Benz sinds 1990, die de bovengenoemde eco-sprinter en eco-speedster concepten geproduceerd, alsmede deVision-A concept, die uiteindelijk werd de mercedes-benz A-Klasse. ^[10]

Een van de eerste controverses bij MCC was de naam van de auto zelf. Nicolas Hayek stond erop dat het Swatch op de een of andere manier behield: "Swatchmobile", of "Swatch Car". Daimler-Benz weigerde, en drong aan op een neutrale naam. ^[11] De definitieve selectie werd smart, een acroniem dat eerder intern door MCC voor Swatch Mercedes Artwas gebruikt . ^[12]

In mei 1994 hadden de mededirecteuren 74 potentiële locaties voor de assemblagefabriek geïdentificeerd. De definitieve site werd aangekondigd op 20 december 1994: Hambach, Frankrijk. ^[13] De speciaal gebouwde fabriek kreeg al snel de bijnaam "Smartville".

Tomforde bedacht een modulair systeem van montage voor de auto, aandringen leveranciers ontwerpen en monteren, en zelfs installeren van hun eigen modules op de uiteindelijke auto, op de nieuwe fabriek met behulp van hun eigen werknemers waardoor de kosten overhead voor de moedermaatschappijen en het afstoten van MCC van de financiële en juridische verplichtingen voor die onderdelen. Het voorzag ook in een fiscaal kader waarbij MCC de ontwikkelingskosten kon delen met de leveranciers, in plaats van het hele project zelf te moeten financieren. ^[14] MCC beveiligde contracten met leveranciers om bijna alle delen van de auto te ontwerpen en te leveren: stoelen van Faurecia, interieurs van VDO, chassis en deurmodules van Magna, deurpanelen van Dynamit Nobel, en ophanging door Krupp. ^[15]

Ondanks het lossen van een aanzienlijk deel van de ontwikkeling op de leveranciers MCC vereist meer kapitaal. Herkapitalisatie door Daimler-Benz verhoogde hun aandeel in het bedrijf tot 81%, waardoor SMH met slechts de resterende 19%. ^[16]

De assemblagefabriek werd geopend op 27 oktober 1997, met een ceremoniële lintdoorknipsing door de toenmalige Franse president Jacques Chirac en de Duitse bondskanselier Helmut Kohl. ^[17] De introductie van de nieuwe smart stad-Coupé was gepland voor maart 1998, maar dynamische instabiliteit van de prototypes gevraagd Daimler-Benz aan te kondigen uitstel van de lancering tot oktober 1998. Johann Tomforde werd vervangen als hoofdingenieur door Gerhard Fritz. ^[18] Fritz verlaagde het zwaartepunt, verbreedde het spoor, verstijfde de ophanging, veranderde de besturing en voegde ballastgewicht toe aan de voorkant van de auto om de stabiliteit in noodvermijdingsmanoeuvres (met name de Zweedse "elandtest" te vergroten). ^[19]

De auto werd in oktober 1998 met succes gelanceerd in negen Europese landen, maar het uiteindelijke ontwerp voldeed niet aan de verwachtingen van Hayek. Hayek duwde voor een hybride aandrijflijn, maar het eindproduct gebruikt een relatief conventionele benzinemotor. Kort daarna kocht Daimler-Benz het resterende belang van SMH in het bedrijf uit. ^[20] MCC was nu een volledige dochteronderneming van Daimler-Benz (die spoedig met Chrysler Corporation fuseerde om DaimlerChrysler te worden). Het kantoor in Biel werd gesloten en de activiteiten werden geconsolideerd in het mcc GmbH ontwerpcentrum in Duitsland. Op 1 januari 1999 veranderde MCC GmbH haar naam inMCC smart GmbH,^[21] en in 2000 liet het de laatste overblijfselen van de associatie met SMH vallen en werd hetsmart GmbH. ^[22]

Het model lijn werd vervolgens uitgebreid met de roadster een achter-motor, achter-drive en vier-deurs, vier-zits supermini toepasselijk genoemd forfour (de oorspronkelijke City-Coupé werd omgedoopt tot fortwo om de nieuwe naamgeving regeling passen).

bron: Wikipedia, de vrije encyclopedie